Γουίλιαμ Γκόλντινγκ (William Golding) : "Ο Άρχοντας των Μυγών"

Διάβασα τον "Άρχοντα των Μυγών" τού Γουίλιαμ Γκόλντινγκ (William Golding) και μπορώ να πω πως μου άρεσε.





Τίτλος: Ο Άρχοντας των Μυγών
Πρωτότυπος τίτλος: Lord of the Flies
Συγγραφέας: Γουίλιαμ Γκόλντινγκ (William Golding)
Γλώσσα: Ελληνικά
Μετάφραση: Ρένα Χάτχουτ
Εκδόσεις: Καστανιώτης - FAQ
Έτος έκδοσης: 2010
Έτος πρώτης έκδοσης: 1954 (Αγγλικά)
Διαστάσεις21 x 13
Αριθμός σελίδων: 224
ISBN:978-960-03-3898-0

Η ιστορία εκτυλίσσεται στην περίοδο τού Β' Παγκοσμίου Πολέμου όταν συντρίβεται ένα αεροπλάνο σε ένα μικρό νησί τού Ειρηνικού. Οι επιζώντες είναι όλοι παιδιά, αγόρια από έξι μέχρι δώδεκα ετών. Βρίσκονται τελείως μόνοι στο άγριο νησί κι αμέσως αρχίζει ο αγώνας για επιβίωση και μαζί ένας αγώνας για αρχηγία ανάμεσα σε δύο αρχηγικές φιγούρες, τον Ραλφ και τον Τζακ όπου ο πρώτος εκπροσωπεί την λογική και την προσπάθεια να επιστρέψουν στον πολιτισμό ενώ ο δεύτερος το ένστικτο και την διαβίωση στον νέο τόπο.

Όσο να πεις, θυμίζει "Lost" κι αναρωτιέται κανείς αν αυτή η τηλεοπτική σειρά δεν εμπνεύστηκε καί από αυτό το βιβλίο, ανάμεσα στα άλλα. Πόσο μάλλον που μέσα στην ζούγκλα τού νησιού φαίνεται πως ζει κι ένα θεριό που φοβίζει τις ψυχές των παιδιών.

Δεν δίνονται εξηγήσεις γιατί το αεροπλάνο μετέφερε μόνο αγόρια μήτε και γιατί δεν επιζεί κανείς ενήλικας, συνοδός ή αεροσυνοδός. Επίσης, κάποιος θα μπορούσε να εκφράσει επιφύλαξη πως δεν υπάρχουν καν τραυματίες μετά από ένα αεροπορικό δυστύχημα. Όμως όλα αυτά απλά τα δέχεσαι αφού αποτελούν την αφετηρία τής ιστορίας και πραγματικά, μήτε ο συγγραφέας ασχολείται καθόλου να δώσει εξηγήσεις για το δυστύχημα.

Πολλές φορές με απασχόλησε η σκέψη μιας πρωτόλειας κοινωνίας --το πώς θα οργανωνόταν αυτή, το πώς θα ξαναγεννιόνταν οι νόμοι κτλ.-- κι αυτό το βιβλίο αγγίζει το θέμα μ' ένα τρόπο ρεαλιστικό κι ενδιαφέροντα.

Ομολογώ πως μέχρι τα μισά η ιστορία μού φαινόταν απλά καλή όμως το τέλος είχε ένταση κι αγωνία έτσι που τελικά θεωρώ πως το βιβλίο δικαίως συγκαταλέγεται στα καλά βιβλία που μας άφησε ο περασμένος αιώνας.

Η γλώσσα τής μετάφρασης στρωτή αν και έχω μια δυο μικρές επιφυλάξεις σε κάποια σημεία, κατά πόσο δηλ. οι πιτσιρικάδες θα επέλεγαν πράγματι κάποιες λέξεις. Λέει κάπου π.χ. ο μικρός Ραλφ μεταφορικά "την κίνηση του εκκρεμούς" κι έχω την εντύπωση πως δύσκολα ένα δωδεκάχρονο θα έκλινε "του εκκρεμούς". Αν όντως γνώριζε την λέξη κι αν επέλεγε να την χρησιμοποιήσει έτσι μεταφορικά (δύσκολο πάντως) μάλλον θα έλεγε "του εκκρεμές" ή "απ' το εκκρεμές". Τέτοιες σκοτεινές σκέψεις πέρασαν απ' το μυαλό μου και στην περίπτωση τού "συγκαλώ συμβούλιο" αν και μπορεί κάπου να το άκουσε, βέβαια, αυτό το "συγκαλώ" και να του έμεινε.

Καλό, αλλά δεν με ενθουσίασε κιόλας. Στο τέλος έφτιαξε, όντως.

Σχετικά με τα τελευταία που λες, δεν μου φαίνεται περίεργο. Τα παιδιά εκείνης της εποχής και κοινωνίας έπαιρναν πολλή μόρφωση από το σπίτι και μιλούσαν κάπως πιο λόγια από τα σημερινά.

Εμένα με ενθουσίασε ο τρόπος με τον οποίο μας περιγράφεται η μετατροπή των παιδιών σε ζώα. Οι περιγραφές είναι εξαιρετικές, οι λέξεις προσεχτικά διαλεγμένες (γρυλίσματα, αγριεμένα μάτια που λάμπουν στο σκοτάδι, μουγκρητά, σύρσιμο στο έδαφος, απώλεια λογικής, αφινίασμα στη θέα και την οσμή του αίματος κλπ). Απογειωτικό είναι το σημείο όπου ο Ραλφ, σε μία πολύ κρίσιμη για τη ζωή του περίσταση, αναρωτιέται: "Άραγε τι θα έκανε ένα γουρούνι στη θέση μου;"

Τέλος, νομίζω ότι όταν ένας συγγραφέας καταφέρνει να μιλήσει για τόσο δύσκολα θέματα, όπως ο πολιτισμός, η ηθική, η λογική εναντίον της παρόρμησης, χωρίς να τα ονομάσει καν, αλλά μονάχα μέσα από την πλοκή του, γράφει τόσο σπουδαία λογοτεχνία, που δεν υπάρχει λόγος να κολλάμε σε λεπτομέρειες, που πολύ πιθανόν να είναι και θέμα μετάφρασης.

Επίσης, Φάρε, αν δεν κάνω λάθος, το βιβλίο δεν είναι τοποθετημένο χρονικά. Πώς έβγαλες το συμπέρασμα ότι εκτυλίσσεται στο Β' Π.Π.;

Ο/Η Χρυσηίδα έγραψε:

Επίσης, Φάρε, αν δεν κάνω λάθος, το βιβλίο δεν είναι τοποθετημένο χρονικά. Πώς έβγαλες το συμπέρασμα ότι εκτυλίσσεται στο Β' Π.Π.;

Click to expand...

Ύστερα από ενάμιση χρόνο, αληθινά δεν θυμάμαι.. Λανθάνω, λες; Αν ναι, θα το διορθώσω.

Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι ένα από τα αγαπημένα μου. Η σκηνή που αποκαλείπτεται ποιος είναι ο άρχοντας των μυγών έχει χαραχτεί στη μνήμη μου ανεξίτηλα θα έλεγα.Κορυφαία ατάκα του βιβλίου: "Μάζεψε όλη του τη θέληση, έκανε το φόβο του και τη σιχασιά του μίσος, και σηκώθηκε." κι έτσι απλά περιέγραψε την ανθρωπότητα ολόκληρη...

και εμένα μου άρεσε πολύ. Με βάση τις "παραδοσιακές" ροβινσονιάδες πλάθει ένα μύθο για το κακό που γεννά ο φόβος στην ψυχή του ανθρώπου

Το ξεκίνησα εχθές και ομολογώ πως, αν και διάβασα λίγο, μου άρεσε αρκετά. Ωστόσο, μου έδωσε την αίσθηση ότι πρόκειται για νεανική λογοτεχνία..για να μην πω παιδική. Υπερβάλλω; Αλλάζει αργότερα το ύφος;

Κοίτα οι ήρωες είναι παιδιά, και σαν μοντέλο του ο Γκόλντινγκ έχει χρησιμοποιήσει το Δύο χρόνια διακοπές του Βερν. Όμως τόσο η αντιμετώπιση του θέματος όσο και η κορύφωση κάθε άλλο παρά παιδικά είναι. Ομολογώ πάντως ότι το τέλος δεν με ενθουσίασε.

Αν και σήμερα έκανα ένα διάλειμμα, θα συνεχίσω και θα το τελειώσω...Το βλέπω και σαν κάτι πιο ανάλαφρο από τους όγκους του Νταν Μπράουν που πήρα μονότερμα τρεις συνεχόμενα...

Αυτό το θρεντ ήταν η αιτία που διάβασα το βιβλίο, καλά ψιλοθυμόμουν ότι ήταν του εορταζόμενου Φάρου αρκετά καλό βιβλίο.

Το τελείωσα χτες το βράδυ.Δεν ενθουσιάστηκα,αλλά μου άρεσε αρκετά.Η σταδιακή μεταμόρφωση των παιδιών σε ζώα μου φάνηκε πολύ ρεαλιστική.Απλώς με κούρασαν κάπως οι συχνές περιγραφές του νησιού,της θάλασσας,των φυσικών φαινομένων κ.α.Αυτό βέβαια δεν αποτελεί σε καμμία περίπτωση μειονέκτημα του βιβλίου,είναι καθαρά δική μου παραξενιά.Δυστυχώς βαριέμαι εύκολα τις περιγραφέςΌσο για το τέλος,μου άρεσε πάρα πολύ.

Υ.Γ.1 Πράγματι,θυμίζει τρελά το "Lost",όλο εικόνες απ'το νησί της σειράς μου ερχόντουσαν.

Υ.Γ. 2

Ο/Η Αξία έγραψε:

Η σκηνή που αποκαλείπτεται ποιος είναι ο άρχοντας των μυγών έχει χαραχτεί στη μνήμη μου ανεξίτηλα θα έλεγα.

Click to expand...

Αν δε βαριέσαι,εξήγησε μου γιατί σου άρεσε τόσο αυτή η σκηνή.Και όποιος άλλος ξέρει δηλαδή.Μ'ενδιαφέρει πολύ,αισθάνομαι ότι κάτι βασικό μου έχει διαφύγει.

Ο/Η Χρηστος Αλεξανδριδης έγραψε:

Αν δε βαριέσαι,εξήγησε μου γιατί σου άρεσε τόσο αυτή η σκηνή.Και όποιος άλλος ξέρει δηλαδή.Μ'ενδιαφέρει πολύ,αισθάνομαι ότι κάτι βασικό μου έχει διαφύγει.

Click to expand...

Χρήστο σε καμία περίπτωση δε βαριέμαι, ωστόσο δε μου είναι και εύκολο. Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω βασικά. Την ώρα που διάβαζα τη σκηνή ήταν λες και όλα τα κομμάτια έμπαιναν στη θέση τους.

Μέσες άκρες


Το κατά πόσο όλα αυτά στέκουν, θα σε γελάσω.Τουλάχιστον εγώ αυτό αποκόμισα. Όπως και να χει είναι ένα βιβλίο που αξίζει να διαβάσει κανείς.

Αξία σ'ευχαριστώ για την ανταπόκριση.Μου φαίνονται πολύ σωστά και κατανοητά αυτά που λες,όμως αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι το εξής:
Και ναι,συμφωνώ,είναι ένα βιβλίο που αξίζει να διαβάσει κανείς.

Ο άρχοντας των μυγών είναι ο Βεελζεβούλ. Φοινικική θεότητα (ενσάρκωση του Βααλ) που στην ΠΔ και την ΚΔ αναφέρεται σαν δαίμονας και αργότερα ταυτίστηκε με το Σατανά. Στο μυθιστόρημα νομίζω ότι αντιπροσωπεύει το φόβο του ανθρώπου προς το άγνωστο και τις δυνάμεις που δε μπορεί να ελέγξει και τις προσωποποιεί σε ένα υπερφυσικό "κακό" το οποίο στην πραγματικότητα αντλεί δύναμη από την έμφυτη κακία του

Χρήστο προφανώς και θα υπάρχει κάποιος συμβολισμός πίσω από την επιλογή του γουρουνιού και των μυγών, ωστόσο το ωραίο είναι το ότι ο καθένας μπορεί να το ερμηνεύσει ως αρέσκεται. Οι μύγες ταυτίζονται με το βρώμικο, την σήψη, το θάνατο αλλά και το επίμονο, αυτό που δεν μπορείς με τίποτα να το ξεφορτωθείς.

Κόρτο είναι τελικά ο φόβος του ανθρώπου προς το άγνωστο που βλέπουμε στο βιβλίο ή προς το γνωστό, τη γνώση δηλαδή των τρομακτικών πτυχών του εαυτού;

Αξία, πιστεύω κι εγώ πως έχεις δίκιο. Ο κάθε αναγνώστης έχει την ελαυθερία να το προσλάβει όπως του ταιριάζει καλύτερα. Άλλωστε, σε έναν λογικό άνθρωπο, η γουρουνοκεφαλή δεν πρόκειται ποτέ να παραπέμψει σε κάτι καλό. Το κακό συμβολίζει και δεν θέλει και μεγάλη ικανότητα να καταλάβει κανείς ότι το κακό αυτό είναι μάλλον το κακό που κρύβει ο κάθε άνθρωπος μέσα του. Απλά πράγματα.

Εξαρχής τα παιδιά νοιώθουν ένα φόβο για το πώς θα τα βγάλουν πέρα. Είναι ο φόβος για το άγνωστο νησί, ίσως για τον πόλεμο που τους έχει οδηγήσει στο νησί, το σκοτάδι της νύχτας, τα όντα που ίσως κρύβονται στο σκοτάδι και κυρίως η απειλή που το αύριο κρύβει για την επιβίωσή τους. Αυτός ο αρχέγονος φόβος συνδυασμένος με τον θρησκευτικό φόβο απέναντι στον Σατανά, τον Άρχοντα των Μυγών δηλαδή τους οδηγεί στην αποκτήνωση, όταν τα εκμεταλλεύεται ένας επίδοξος αρχηγός χωρίς αναστολές. Έτσι το εξέλαβα εγώ

Σπόιλερ :P

Ενδιαφέρουσα άποψη Κόρτο, αν και κάπως έτσι μου φαίνεται ότι όλη η ουσία του βιβλίου είναι ο φόβος (μήπως και ο άρχοντας των μυγών;; ).

Αυτό το βιβλίο σηκώνει σίγουρα πολύ συζήτηση

Ο/Η Χρυσηίδα έγραψε:

Το κακό συμβολίζει και δεν θέλει και μεγάλη ικανότητα να καταλάβει κανείς ότι το κακό αυτό είναι μάλλον το κακό που κρύβει ο κάθε άνθρωπος μέσα του. Απλά πράγματα.

Click to expand...

Εάν πούμε να του δώσουμε έναν συμβολισμό (πράγμα που δεν είναι απαραίτητο), αυτή εδώ είναι και για εμένα η πιο προφανής ερμηνεία.